Resûlullah’ın örneklik ve önderliği, bir teori veya ütopyanın konusu değildir. Ona tâbi olmak, onun sünnetini yaşam biçimi hâline getirmek, cezbedici bir sloganın çok ötesinde onu tanımanın, Rabbinden tebliğ ettiklerini anlamanın, dahası resul ve insan oluşu yönünden vahiyle kurduğu bağı özümsemenin nihayetinde varılacak, duraktır. Allah’ın Resûlü, Allah’ın inzâl ettiği vahyi mesaj olarak yeryüzüne dağıtan bir araca indirgenemeyeceği gibi, örnek alınması ve hayat rehberi hâline gelmesi muhal olan, insanüstü bir yarı-tanrı olarak da görülemez. O, vahiyle irtibat kurmuş olmanın gereği olarak tebliğ ettiği hususlarda tartışmasız model ve yol göstericidir. Bu yol gösterme ise başta o yolda yürümeyi gerektirir. Kur’an’da “beşer ve resul” olarak vasıflanan Hz. Peygamber, risâletin hidâyete ulaştıran yolunda Resul olarak önümüzde ve beşer olarak beraberimizde yürümektedir. Bu eser, Resûlullah’ın vahye muhatap olmasıyla başlayan bu yürüyüşün ilk noktası olan Mekke dönemini, vahyin nüzul sürecini ve sîretin tarihsel kronolojisini baz alarak, Mekkî âyetler üzerinden sunmaya çalışıyor.
