Mekki ve medeni sûreler bağlamında evvelki ilahi kitaplar hakkında kur’an’da atıf yapılan pasajlardan anlaşılan şey; mekke döneminin ilk yıllarında genel olarak ehl-i kitap, özelde ise hıristiyanlar ve onların kutsal metinlerinin içeriği konusunda hz. Muhammed’in ve ilk müslüman toplumun ya hiç bilgisinin olmadığı ya da çok az bilgiye sahip olduğu ve kur’an’ın yönlendirmesiyle bu bilginin seyrinin aşama aşa¬ma genelden daha özel ve ayrıntılı konulara doğru evrilerek derinleştiğidir. Evvelki kitaplar söz konusu olduğunda kur’an, önce mekke döneminde çoğunlukla su?uf, zubur, kitab gibi genel manada ilahi vahye işaret eden ifadeler kullanmış; ardından medine döneminde ise tevrat, incil ve zebur gibi tanımlamalarla bunları daha özel şekliyle ifade etmiş gözükmektedir. Tüm tanımlamaları ortak noktada birleştiren temel şey ilahi vahyin birliğinin ve sürekliğinin vurgulanması; kur’an’ın bu vahiy halkasının nihai aşaması ve tamamlayıcısı olduğunun ifade edilmesi; evvelki kitapların gerçek mahiyetlerinin ortaya konmasıdır.
