Bir buçuk asır süren kuruluş döneminin ardından bir buçuk asır kadar da cihanşümul bir siyaset izleyerek genişleme ve yükseliş devri yaşayan Osmanlı Devleti, XVI. yüzyıl sonlarından itibaren iç ve dış etkenlerle güç kaybetmeye başlamıştır. XVII. yüzyıl ortalarında baba oğul Köprülüler’in idaresinde kısmen toparlanan Devlet-i Aliyye, Merzifonlu Kara Mustafa Paşa’nın Viyana’ya yönelik askerî harekâtı ile başlayan ve Kutsal İttifak devletleriyle pek çok cephede yıllarca süren savaşlarda büyük topraklar kaybetmiştir. Karlofça Antlaşması’ndan sonra geleneksel kanûn-ı kadim anlayışının dışında arayışlara başlanmıştır. XVIII. yüzyılın ilk çeyreğinde kaybedilen toprakların geri alınması için önce Rusya’ya, sonra da Venedik ve Avusturya’ya yönelik hamlelerden kalıcı sonuçlar alınamamıştır. Son başarılı Belgrad Antlaşmaları ile başlayan uzun barış döneminde mevcudu muhafaza siyaseti ve askerî ıslahat girişimleriyle devlet eski gücüne kavuşturulmak istenmiş, fakat kalıcı başarılar bu sefer de elde edilememiştir. Bu kitapta 1648-1757 yılları arasının askerî ve siyasî olayları IV. Mehmed, II. Süleyman, II. Ahmed, II. Mustafa, III. Ahmed, I. Mahmud ve III. Osman gibi yedi padişahın biyografileri çerçevesinde ele alınıyor.
