İslam ilim geleneğinin en önemli unsurlarından biri olan şerh ve haşiye telifi, bilginin anlaşılması, muhafazası ve aktarılması hususunda muteber bir ilmî faaliyet ve eser telif usulü olarak yüzyıllarca sürdürülmüştür. Son yıllarda İslamî ilimlerin farklı dalları açısından şerh-haşiye literatürünü değerlendiren çalışmalar yapılmakla birlikte, siyer alanında bu konuya dair kapsamlı yaklaşım sergileyen bir eser henüz ortaya konulmamıştır. Söz konusu eksikliği gidermek için atılan bir adım niteliğindeki bu çalışma, siyer yazıcılığında şerh ve haşiyelerin tarihî gelişimini ve bu gelenek içerisinde telif edilen eserleri tespit ederek, Abdurrahman es-Süheylî’nin (ö. 581/1185) İbn Hişâm’ın es-Sîretü’n-nebeviyye’sine yazdığı er-Ravzü’l-ünüf adlı şerhi üzerine Moğultay b. Kılıç’ın (ö. 762/1361) telif ettiği ez-Zehrü’l-bâsim adlı haşiyesinin siyer yazıcılığındaki yerini belirlemek amacıyla kaleme alınmıştır.
